In beeld: een dag uit het leven op straat

Dit zijn de foto’s van een dagelijks traject, dat van Sarah, die al enkele jaren op straat leeft. Of beter gezegd, het zijn "momentopnamen" uit de film van die dag. We zijn ver van daklozenportretten, maar we zien het leven op straat, hoe Sarah het ziet en wat haar aandacht trekt.

Sarah vertelt over haar intenties:

Dit is mijn weg, een andere blik, de mijne, zoals ik het zie, subjectief. Het verhaal van mijn dag. Maar het is mijn weg, net zoals die van iemand anders. Een soort reportage, die van iemand zoals ik zou kunnen zijn, die op deze manier leeft. MIjn zienswijze, inzoemen op mijn passen. Men kan thuisloos zijn, buiten zijn, men kan toch iets doen, zich bezighouden, zichzelf bekijken, nadenken. Dat wou ik laten zien. We zijn geen lege hulzen.

In de Samu met mijn buurvrouw. Muren van karton.

Nummer van een bed, geen kast. De oplossing die iedereen ontvlucht.

In de Hoogstraat op weg naar Nativitas voor een koffie, wachten op 10 u, de opening van Jamais Sans toit.

Het hek van het OCMW, de bedelaars. Achter mij stonden daklozen, ik heb geen foto genomen van hen.

Jamais Sans Toit, met het parc, niet erg mooi, toch. Veel mensen wachter hier tot het elders open gaat.

Aan de ingang van Hobo, kortbij het Klein Kasteeltje, met de mensen die wachten op werk. De praat ruimte, over de gebouwen die leegstaan, je moet niet denken dat we niet bewegen, het gaat ons aan.

We zitten niet zo maar in het donker te wachten. Dinsdag, over armoede, de moeilijkheden een woning te vinden. We zoeken oplossingen, we praten over iedereen, over mensen die toegang hebben tot het OCMW, over de anderen.

Er zijn workshops koken, creatieve ateliers, schilderen, knutselen, breien, ... We komen informatie zoeken, werken zoeken, ...

De Hallepoort, ik hou er van, het is een aangename plek waar je rustig kan zitten als het mooi weer is, niets te maken met dat park naast Jamais Sans Toit.

De Post, "het loont binnen te komen" ! Met een arme kerel die niet binnen mag, hij.

De Resto du Coeur, een namiddag had ik een afspraak met een maatschappelijk werker. Het was tijd voor het avondeten, informatie over warme plekken, eten.

De Louisalaan. Zelfs in de rijke wijken vindt men arme mensen. Of er zijn de kinderen. De boetieks. Ik struin graag rond, kijkend.

Dat gele ding, dat is de plaats van een thuisloze, ik ken hem niet, maar iedereen weet het, dat is zijn plaats. Hij is er alle dagen, behalve die dag, het regende.

Ik ben vlak bij de metro Louise, ik stap. Ik kom er te voet voorbij om te gaan eten in Malibran. Het gaat mij aan, maar ook vele anderen. Dat contrast tussen rijk en arm op éénzelfde dag.

Sarah.